Bezoek aan TRACK met de bewoners van WZC De Zonnebloem uit Zwijnaarde

 
Verslag door vrijwilliger Hermine Vanloosveldt:

Op vrijdag 3 augustus arriveren een tiental bewoners van De Zonnebloem stipt om 13u20 met een busje bij het SMAK. Dit samen met enkele begeleiders en vrijwilligers om hen te helpen bij het verkennen van enkele kunstwerken. 

Enkele onder hen zijn al van bij het eerste moment bij het project “TRACK in Residence” betrokken.

Fernande is meegekomen met het busje op deze uitstap. Ze wil graag het SMAK en het Citadelpark nog eens bezoeken. “Vroeger kwamen we hier elke dag, in de Rozentuin. Het was plezant. Nu is het park veel veranderd. Vuiler geworden, veel meer onkruid overal. Vroeger was het ondenkbaar dat je op het gras zat in de Rozentuin, dat was verboden. ”

Omdat het mooi weer is, beslissen we om eerst de kunstwerken buiten, in het Citadelpark, te bezichtigen.

Bij het werk van Michael Elmgreen en Ingar Dragset begint men spontaan te raden van welke bomen de blaadjes zijn. “Dat is eik, neen, dat is esdoorn, dat daar is eik. Wat ligt er daarop? Precies goud?” Een enkele bewoonster denkt ook terug aan Sneeuwwitje: “Die lag ook in zo’n glazen kist opgebaard!” Bij het vermelden van de spot met de pretentie van de kunstwereld die Elmgreen en Dragset in hun werk verwerken, knikken sommige bewoners bevestigend. 

De locatie van het Museakerkhof van Leo Copers roept bij Mariette herinneringen op. Hier was vroeger een speeltuin waar zij elke dag naartoe kwam met haar kinderen. De ironie tussen de speeltuin vroeger en de grafzerken nu ontgaat haar niet. Zwijgend bekijkt ze vanuit haar rolstoel de zerken.

Een andere bewoonster kijkt een beetje sceptisch. “Met die moderne kunst moet je als toeschouwer een groter kunstenaar zijn dan de artiest zelf om te kunnen begrijpen waar het over gaat.” 

We trekken verder richting Moorken en het werk “Spectres” van Sven Augustijnen. Onderweg passeren we langs de Leopoldskazerne. Enkele vrouwen herinneren zich hoe hun man hier gemobiliseerd werd voor het begin van de Tweede Wereldoorlog. De fiets met de stukken houtskool bekijken ze in stilte. Na de uitleg komen ze los. “Moest je het verhaal niet kennen, zou je gewoon denken: wat staat die kapotte velo met die takken hier te doen? Maar met het verhaal krijgt het betekenis.” Het verhaal van Lumumba is bij iedereen gekend. Ook het Moorken is een vertrouwd beeldje onder de bezoekers. Alleen het trieste verhaal van Sakala kenden ze niet.

De grot onder het Moorken roept bij enkele bewoonsters dan weer fijne herinneringen op: “Hier heb ik toch veel gekust met mijn man, voor we getrouwd waren. ‘k Mis het nog elke dag.” 

Daarna gaan we het SMAK binnen om daar het werk “Rotations” van Javier Tellez te bezoeken. Vooraf wordt een woordje uitleg gegeven over de twee werken die naast elkaar getoond worden. Er wordt verteld over Prometheus en het perfecte lichaam. Over Hitler en zijn idee rond Entartete kunst. Een bewoonster reageert onverwacht fel: “We gaan Hitler toch niet te zien krijgen op die film, hé. Anders ga ik niet mee naar binnen. Die moet ik van mijn leven niet meer horen of zien. De dag dat Hitler stierf, was zelfs de hel te klein!”

De televisiereportage over Chambres d’Amis roept bij sommigen herinneringen op, maar het is stilaan genoeg geweest. De wandeltocht, de verhalen en de beelden hebben hun hoofd gevuld.

Het meubilair in de meetingpoint van Tobias Putrih wordt enthousiast onthaald. “Dat vind ik schoon! Gelijk in den boekentoren, hé. Echt schoon, echt waar. Sjiek!”

Wanneer ik Marie vraag wat ze van de kunstwerken vond, antwoordt zij: “Ik ben eigenlijk niet zo voor kunst, maar toch vond ik het interessant om te zien. ’t Is kunst, maar helemaal anders opgevat. Ze hebben het park zodanig willen uitbouwen, precies een kunstwerk op zich, maar nu is het geen van beiden meer, noch park, noch kunst.” 

Georgette heeft het hele eind gestapt. “Ik volg het project al van de eerste dag in Zonnebloem. Die film van dat huis in die boom was schoon. We hebben alles gezien, hoe ze dat gemaakt hebben en zo. Alles. En nu die luchtballon, aan de Vooruit, terug kapotgeschoten, ze gaan hem niet meer repareren, te kostelijk!”

Na een drankje in de cafetaria van het S.M.A.K. keren ze terug richting Zwijnaarde met het busje. Elk met een editie van De Standaard mee met daarop “de ballon van de Vooruit”.

(H. Vanloosveldt, vrijwilligster voor TRACK in Residence in woonzorgcentrum Zonnebloem)

Enkele reacties van bewoners op de uitstap van 31 juli…

Remi T.: écht een heel mooie uitstap! Ik heb er enorm van genoten!

Adrienne T.: Een heel mooie uitstap, voor herhaling vatbaar!

Raphaël C: Als je voor de kunstwerken staat, sta je er paf van (zowel bij de moderne kunst als de klassieke kunst)

Suzanne D: Très heureuse d'avoir participer au Track. C'était magnifique!

Emilienne J: Zeer geslaagde uitstap met zeer goede begeleiding in dikwijls moeilijke omstandigheden (slecht toegankelijke paden voor rolstoelen in het citadelpark!). 

S.M.A.K.: zeer interessant, ook door de nodige uitleg

De werken in Citadelpark: Is dit wel echt kunst? Daar is discussie over mogelijk.

M.S.K.: opnieuw een vraagteken omtrent het werk van TRACK: is dit kunst? Gelukkig was er uitleg bij, zonder uitleg kun je er niet veel van maken.

Het M.S.K. op zich is een heel mooi gebouw met mooie kunstwerken.
Zeer sympathieke gidsen en begeleiders!
Het wijntje achteraf maakt het compleet!