Hermine, vrijwilligster in Zonnebloem, vertelt:
Met de bewoners van het woonzorgcentrum Zonnebloem realiseerden
we het project “Verborgen handelingen” met als inspiratiebron het werk van
Michaël Borremans.
Als start van het project werden de bewoners uitgenodigd
voor een boeiende voorstelling van TRACK in Gent, en werd het project
‘Verborgen Handelingen’ voorgesteld.
Tijdens ‘Verborgen Handelingen' haalden we handelingen of
klusjes die mensen vroeger zo vaak deden terug boven. Veel handelingen
zijn immers uit de mode geraakt, of zijn voor de bewoners om een of andere
reden nog moeilijk uit te voeren. Dit wilden we terug tot leven wekken, de
voorwerpen opdiepen en ook de bijhorende verhalen. Deze (lang vergeten) handelingen werden tenslotte vereeuwigd
tijdens een fotoshoot met fotografe Delphine Lebon.
Voor ons project was het nodig om uitgebreid kennis te maken met
de bewoners. We gingen bij hen langs en peilden via gesprekken naar hun verhalen,
hun leven. Op die manier kwamen een aantal objecten ter sprake waarmee
men vroeger activiteiten uitvoerde, objecten die nu niet meer bestaan of die door
machines worden overgenomen. Bijvoorbeeld een tafelborsteltje in plaats van
de huidige kruimeldief. Of een broodmes om dagelijks de boterhammen mee te
snijden. Of…
Hier volgt een samenvatting van die verhalen, met daarbij
een portretreeks van enkele van de geïnterviewde bewoners.
|
Fernande, 89 jaar: “Ik ben geboren aan de voet van ’t Belfort, in de
winkel van mijn ouders. Den oorlog heeft alles vernietigd…
Ik was een echte jongen. Kendegij één meiske dat toen uurwerken kon repareren? Ik dus wel… En nu draag ik niet eens meer een uurwerk …” |
 |
Jeanette, 80 jaar en echtgenoot Julien, 85 jaar: “We waren beiden
textielarbeiders. We hadden veertien dagen congé, dan gingen we naar de
Gentse Feesten. Later hadden we een caravan in Wenduine.” Jeanette draaide de
sigaretten voor haar man. Met een plastieken toestelletje. Toen de sigaretten
20 Belgische frank per pakske kosten, is ze begonnen met zelf de sigaretten
voor haar man te draaien. Met filter.
|
 |
Jozefien, 87 jaar:
“Toen ik exact 9 maanden getrouwd was, werd mijn tweeling geboren. Dag op
dag. Ik heb in een katoenfabriek gewerkt, op de spinmolens. Heel de dag heen
en weer lopen, acht uur lang.
Ik fietste elke dag naar de Muide, de ene week moest ik om 5 uur beginnen, de andere week was ik om 21.30 klaar met werken.” |
 |
Julien, 80 jaar:
“Wij moesten alles zelf maken. Aardappelbloem kochten we niet in pakskes, we
maakten dat zelf. We namen de platte kant van een blikken doos en klopten er
met een nagel een aantal gaten in. De achterkant werd dan als rasp gebruikt
om aardappelen te raspen. Een heel werk en bovendien moest je goed opletten om
je vingers niet te kwetsen aan de scherpe kantjes…”
|
 |
Lieve, 88 jaar:
“Ik ben tot mijn 18 jaar naar het pensionaat gegaan. Ik hielp daarna mijn
vader in de beenhouwerij. Ik kon koteletten snijden als ’n echte beenhouwer.
Zelf was ik graag kleermaakster geworden, ik maakte al mijn kleren zelf. Ik
maakte als hobby beeldjes met zoutdeeg. Na het bakken beschilderde ik ze.”
|
 |
Lisette:
“Ik maakte al mijn kleren zelf. Voor mijn huwelijk werkte ik bij de Kredietbank, daarna in het kaderbedrijf van mijn man. We hadden veel werk, soms tot twee uur ’s nachts. Een handig dingetje van vroeger vond ik de tafelborstel. Met een klein handborsteltje en bijpassend blik veegde ik mijn tafellaken schoon. Even handig als de kruimeldief…” |
 
|
Margriet, 89 jaar:
“Met mijn vijf kinderen trad ik op voor zieken, gehandicapten en mensen op leeftijd. Daarna ben ik bij de opera gaan zingen. Ik zal es een stukske zingen… Uit de opera van Puccini…” Yvonne, 84 jaar: “Als kind ging ik graag naar school. Ik wou regentes worden. Als je me vraagt wat ik heb gedaan vroeger, zeg ik: niets! De oorlog heeft alles verwoest. De brug naar de normaalschool waar ik naartoe wou gaan. Mijn buurt. Toen zijn we verhuisd naar Ledeberg. Daar was er weer een bombardement. We konden opnieuw niet meer naar school. We hadden evenveel dromen als jullie…” Yvonne, 93 jaar: “Wij waren thuis met zeventien kinderen. Vanaf mijn twaalf jaar ging ik werken. We wisten niet beter. Het wassen met de hand, dat was een karwei… In een teil met een plank en daarop met een borstel de was schuren tot de vlekken eruit waren. Als je op de buiten woonde, kon je de was laten bleken op ’t gras om de plekken eruit te krijgen, in ’t stad moest je wassen, wassen en nog es wassen…” Georgette, 84 jaar: “Bij mij stonden er altijd drie strijkijzers op de kachel: één waar ik direct mee aan de slag kon en twee als reserve. Die stonden te warmen tegen dat het eerste ijzer koud werd. We spuugden op het ijzer en als ons speeksel mooi parelde op het ijzer, wisten we dat het heet genoeg was. “ |
| Hermine Vanloosveldt |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten